Categorie: Algemeen

30 jan. 2018

‘Niemand wacht op je‘: mooie recensies in ‘de Volkskrant’ van vandaag en ‘de Theaterkrant’ van jl. vrijdag:

de Volkskrant, 30-01-2018 (****): ‘Niemand wacht op je is geen regulier drama maar een politiek pamflet, een pleidooi voor zachtaardigheid, en alleen al daarom te prijzen.

Theaterkrant, 26-01-2018 (****): ‘Daarmee is Niemand wacht op je, zonder een richting te willen opdringen of een visie voor te schrijven, meer dan politiek theater. In plaats van een schouwspel is Niemand wacht op je zelf een vorm van politiek.’

Publieksreacties:
‘Blijven roepen aan de zijlijn, of ook echt meedoen? De voorstelling Niemand wacht op je geeft je als politicus stof tot nadenken’

‘Onder de indruk van Niemand wacht op je met een prachtige nieuwe tekst en indrukwekkend spel. Aanrader voor eenieder die iets met politiek en maatschappij heeft en zijn wij dat niet allen….? ‘

Na Rhapsody (2013) waarin ze de dialoog tussen Ravel en Bartók geopend heeft, Myth (2015) met werken van Szymanowski en Strawinsky en Dedications (2016), een album met composities van Fauré, Kreisler en Saint-Saëns, heeft Rosanne Philippens deze maand haar vierde cd uitgebracht: Rosanne Philippens Plays Prokofiev.
De Volkskrant beloonde Dedications vorig jaar met een maximale vijfsterrenrecensie. En ook deze Prokofjev-cd brengt de handen langdurig op elkaar. In haar viersterrenrecensie in de Volkskrant noemt recensent Biëlla Luttmer ‘een juweel van een cd’. Hieronder de hele recensie.

de Volkskrant 6 oktober 2017 (****) Opnieuw heeft Rosanne Philippens een juweel van een cd gemaakt. Op drie manieren laat ze haar licht schijnen op de muziek van Sergej Prokofjev: met het Sinfonieorchester St. Gallen, met haar vaste pianist Julien Quentin en alleen, met haar Stradivarius die luistert naar de naam Barrere.

Het Tweede vioolconcert grijpt ze aan voor grote, gepassioneerde gebaren. Meteen al in de onheilspellende sololijn, waarmee het concert opent, hoor je hoe goed ze zich thuis voelt in deze oer-Russische muziek. Ze maakt de melodie persoonlijk, met kleine glijertjes tussen de tonen en een klankintensiteit die je niet loslaat.

Dirigent Otto Tausk, chef van het Orkest van St. Gallen, leidt Philippens als een gewiekste danspartner door de partituur: op sommige plekken zweven ze ritmisch en strak tegen elkaar aan, op andere plekken hoor je twee persoonlijkheden in een razend spannende dialoog.

Heeft u nog meer aanbeveling nodig om op 9 december a.s. het concert Meeting Point met zus Julia Philippens en anderen in de Dorpskerk van Abcoude bij te wonen?

15 juni 2017 – Zie ze daar nou toch even trots staan: Remko Vrijdag en Martine Sandifort. Alsof ze bij de fotoshoot, nu alweer maanden geleden al wisten dat ze een goede kans maken op het winnen van de belangrijkste cabaretprijs van  Nederland: de Poelifinario. Bravo! En natuurlijk is Theater Piet Mondriaan blij dat deze voorstelling komend seizoen bij ons op het programma staat en wel op 2 december a.s. Wat een leuk, vroeg Sinterklaascadeau!

De jury schrijft over Vrijdag vs. Sandifort: ‘Er zijn maar weinig Nederlandse cabaretiers die met zoveel acteer- en zangtalent, energie en overtuigingskracht op het toneel staan als Remko Vrijdag en Martine Sandifort. In hun derde samenwerking brengen zij een strakke reeks scènes en liedjes die zeer komisch zijn maar ook sterk schrijnen. Het levert een sketchvoorstelling met een prettige rafelrand op, die uitmondt in een persoonlijke finale waarin het letterlijk Vrijdag versus Sandifort wordt.’

Ook twee andere genomineerden stonden nog maar enkele maanden geleden bij ons op het podium: Ronald Snijders met ‘Welke Show’ en Patrick Laureij met ‘Dekking Hoog’.

Ronald Snijders is samen met Vrijdag & Sandifort, Claudia de Breij, Theo Maassen en Sanne Wallis de Vries genomineerd voor de Poelifinario. En Patrick Laureij is met Jan Beuving en Patrick Nederkoorn genomineerd voor de Neerlands Hoopprijs voor de meest veelbelovende theatermaker.

De uitreiking van beide prijzen zijn op 2 oktober 2017 op cabaretpodium Diligentia te Den Haag.

Eind oktober ging het toneelstuk De Veteranen door toneelgroep Het Volk in première. De pers was buitengewoon lovend over deze nieuwe voorstelling. De Volkskrant en de Theaterkrant schreven beide een prachtige 4****-recensie. En de Toneelschuur in Haarlem, de thuishaven van Het Volk, heeft het stuk wegens groot succes al bijgeboekt voor 12 en 13 mei 2017.

Enkele quotes uit de Volkskrant van 1-11-2016:

Veteranen biedt intens acteren op de vierkante meter’ (…) ‘Ze zijn natuurlijk zelf veteranen, toneelveteranen welteverstaan. De mannen van Toneelgroep Het Volk vieren hun veertigjarig jubileum en werden eind september geridderd voor hun grote bijdrage aan de ontwikkeling van literair volkstoneel.'(…)

‘Maar als ze na jaren trouwe dienst de ‘gewone’ gedenkzuil mogen verruilen voor hún Indië Monument – een simpele omkering van de obelisk – slaat de ouderdom ongenadig toe. Wigbolt Kruijver geeft Nico een angstaanjagend echte beroertemotoriek mee, trillend achter een rollator. Bunschoten verdwaalt dementerend in heftige herinneringen. Aan de oppervlakte gebeurt weinig; onderhuids gist het. Onverwerkte trauma’s, miskenning, ouderdomskwalen – er trekt een stoet aan verbeelding voorbij. Met paradoxale uitspraakjes zoals: Vrijheid is een plicht.’

Enkele quotes uit de Theaterkrant, 2 november 2016:

‘Veteranen is binnen hun oeuvre een vrij serieuze voorstelling, maar een humorloze productie is dit natuurlijk geenszins, integendeel. De fijne grappen vormen een heerlijke afwisseling in het verhaal.’ (…) Het verhaal is simpel, maar mooi geconstrueerd. We volgende de twee in negen scènes die zich afspelen tussen 1984 en 2018. Naarmate ze ouder worden, neemt hun inzicht toe, maar eist ook de leeftijd zijn tol. Krijn krijgt een beroerte en Nico denkt af en toe weer op patrouille te zijn. Dat wordt prachtig uitgespeeld, waarbij vooral Wigbolt Kruijver imponeert. Maar ook de onvoorwaardelijke vaderlandsliefde en de soms hilarische rechtlijnigheid van de ‘gereformeerde kurketrekker’ Nico is bij Bert Bunschoten in zeer goede handen. Minke Kruijver, dochter van Wigbolt en actief bij het Vlaamse Stan, regisseert vakkundig met alle nadruk op spel.'(…)

‘Daarmee scoort deze 37e voorstelling van Het Volk hoog binnen hun rijke repertoire. Het Haarlemse gezelschap is een unicum. (…)  De veelal zelfgeschreven voorstellingen van Het Volk krijgen steevast honderd speelbeurten ….(…) De spelhonger van Kruijver en Bunschoten is ook in Veteranen, uitgebracht vlak na hun veertigjarig bestaan, nog altijd even groot. Dat is geweldig.’