Maand archief: december, 2023

‘We waren snotneuzen met een grote bek, nu nog steeds eigenlijk’

Interview: Mike Peek
Parool, 2 december 2023

Als Jeroens Clan nemen Jip de Poorter, Bram Kroon en Matthias Tuns niet alleen anderen, maar ook zichzelf de maat. Het is keihard cabaret van drie kwetsbare mannen. ‘Je kunt niet voorkomen dat het publiek je soms verkeerd begrijpt.’
Jip de Poorter: “Als 13-jarige jochies zijn we gaan stand-uppen. We hadden grappen over Jan Peter Balkenende, George Bush en dubbele nationaliteiten.” Matthias Tuns: “Allemaal onderwerpen waar we geen verstand van hadden, maar op school vonden ze het leuk omdat we zo jong waren.”
Een paar jaar later begonnen ze het vak serieuzer te nemen en werd de stand-up ingeruild voor sketches. Waar andere ouders stad en land afrijden om hun kroost naar voetbalvelden te brengen, kwamen die van hen vooral in theaters. Even dreigde een kink in de kabel te komen toen Kroons vader en moeder wilden dat hij minder ging repeteren. Zijn schoolresultaten lieten te wensen over.
De Poorter: “Toen heb ik ze duidelijk gemaakt dat dat echt niet kon. Aan mijn cijfers was niks te zien, dus dat argument klopte niet. We waren snotneuzen met een grote bek.” Tuns: “En nog steeds eigenlijk.”

Lees het hele interview in het Parool:
https://www.parool.nl/kunst-media/cabarettrio-jeroens-clan-we-waren-snotneuzen-met-een-grote-bek-nu-nog-steeds-eigenlijk~b1e0ce47/?referrer=https://www.google.com/

Sarrende cabaretclan speelt intelligent met ironie

Door: Kester Freriks
Theaterkrant, 6 december 2023

Gezien op 4 december 2023, De Kleine Komedie, Amsterdam
Een clan van drie vrienden zijn het zeker, Matthias Tuns, Bram Kroon en Jip de Poorter. Samen vormen ze Jeroens Clan, een vrijbuitende, vrolijk-sarrende en zuigend-humoristische cabaretgroep afkomstig uit Brabant.
Met Korte Metten maken ze, na Tere Zieltjes, hun tweede avondvullende programma.
Dat het drietal elkaar kent van de middelbare school blijkt, zonder autobiografisch te willen interpreteren, uit de dragende verhaallijn: de clan bestaat uit drie vrienden die ooit dag en nacht met elkaar optrokken, samen naar de karaokebar gingen op meisjesjacht. Nu de leeftijd vordert, neemt echter de gezapigheid toe. De een trouwt (Bram) en gaat elke zondagochtend bij zijn schoonouders koffie drinken, de tweede (Matthias) probeert krampachtig een wild vrijgezellenleven in stand te houden en de derde (Jip) is verstokt alleen.

Deze verhaallijn vormt het krachtige fundament van een strak geschreven voorstelling, in de regie van Pieter en Martijn Bouwman. Een hilarisch begin vormt het begrip ‘aanhang’: Bram geeft etentjes met zijn vriendin Babet waarvoor ze steeds een bevriend stelletje uitnodigen. De mannen zitten dan steevast tegenover elkaar aan tafel, de vrouwen ook. Verplicht gespreksonderwerp is Max Verstappen en die ‘kut Formule 1-races’.
Jip is niet welkom, want hij heeft geen aanhang. Maar Jip nodigt zichzelf uit, suggereert dat hij aan het hoofd van de tafel kan gaan zitten of tegenover Babet, wat de tafelschikking geheel verstoort. Steeds zieliger wordt de rol van Jip. En Matthias is sowieso niet welkom, want Vera is niet zijn echte partner, dat is maar los-vast, een ‘friends with benefits’-relatie. Komt hij met Vera, dan verstoort hij het patroon van de vaste stelletjes.

Lees de hele recensie in de Theaterkrant: https://www.theaterkrant.nl/recensie/korte-metten/jeroens-clan/

Jeroens Clan, Korte Metten, speelt opzaterdag 13 januari in Theater Piet Mondriaan

Cabaretduo Rundfunk (Yannick van de Velde, 34 en Tom van Kalmthout, 32) toert weer door Nederland met programma nummer drie, Schau. Misschien íéts volwassener dan wat ze tot nu toe hebben gemaakt, “maar misschien ook wel niet. We maken uiteindelijk gewoon wat we zelf grappig vinden”.

Eerst maar even over hun voorliefde voor de Duitse taal, want alles wat ze maken – hun naam incluis – is Duits. Schau, wat zich laat vertalen als ‘kijk’ of ‘show’, is de opvolger van Wachstumsschmerzen (Groeipijn) en Todesangstschrei (Doodsangst), ze braken in 2015 door met de ‘Onvollldoende’-sketch waarin Pierre Bokma een leraar Duits speelt en wie in de wereld van Rundfunk een potje bingo wint, roept ‘Heil Hitler’. Yannick: “Alles klinkt veel vleziger in het Duits. Neem een woord als vlinder: dat is dan ‘papillon’ in het Frans, ‘farfalle’ in het Italiaans en ‘Schmetterling’ in het Duits.” Grijzend: “Er zit agressie in, dat past bij ons.”

Hoe dan ook: Schau dus, een titel die kwam bovendrijven nadat er bij het schrijven onbedoeld toch een soort thema kwam bovendrijven. Yannick: “We kwamen erachter dat veel scènes die we bedachten gaan over de buitenkant die mensen laten zien, hun mooie, vette showkant. Dat vinden we fascinerend, want vaak zijn ze juist tyfusongelukkig. Maar ze gooien zichzelf op Instagram en in podcasts in de uitverkoop, terwijl je wéét dat ze ook een lelijke, ellendige kant hebben.” Tom: “Dat is grappig om naar te kijken. Kijk, mensen zijn natuurlijk gewoon kutwezens. IJdel, egoïstisch. Door onze opvoeding en door vallen en opstaan leren we ons in de maatschappij beter te gedragen en ons op een nette manier te verhouden tot anderen, maar die nare kanten blijven we gewoon houden. Dat geeft niet, da’s juist leuk – maar het lijkt wel alsof die kant van ons niet mag bestaan.” Yannick: “Tom, mijn superster, heeft geen slechte eigenschappen, hij is het enige perfecte mens op aarde.” Tom: “Dat is lief, Jan-Nick, maar ik zeg een heleboel domme dingen en ik ben ook ijdel.” Yannick: “Toch ben je perfect.”

Hartsvrienden
Ze leerden elkaar kennen tijdens de auditiedagen van de Toneelschool, “het was liefde op het eerste gezicht”. Diepe vriendschap, Peppie en Kokkie, vanaf dag één. Tom: “Wij werden op de Toneelschool door iemand ‘de jongens achter in de bus’ genoemd, en daar was de hele klas het mee eens. Wij beledigd, want we dachten dat we werden gedist. Dus als ze vervolgens iets tegen ons zeiden, antwoordden wij: ‘Sorry jongens, jullie moeten even iets harder praten, want we zitten achter in de bus.” En dat is zo gebleven. Behalve samen werken, zien ze elkaar privé ook heel veel. Gamen, uit eten, praten over voetbal, films. Yannick: “Van vrijwel alle dingen die ik leuk vind, weet ik dat hetzelfde geldt voor Tom. Negentig procent van onze cirkels overlappen. Die laatste tien procent is dan dat ik een kind heb en Tom graag helemaal naar de kloten gaat.” Tom: “Dit is onze tweede relatie, maar dan platonisch.” Weten ze dan ook alles over elkaar? Tom: “Ik weet weinig over Yannick in de slaapkamer. Maar dat is omdat we mannen zijn. We praten veel liever over voetbal dan gevoelens. Maar dat betekent niet dat we alfamannen, zijn hè. We doen wel stoer en hip, maar als we echte mannen waren geweest, werkten we nu op de Zuid-as. We zijn meer heel zachte kunstkinderen. Lief en gevoelig.” Gegniffel.

Parallel
Van de Velde heeft al jaren een relatie met Yentl Schieman, de ene helft van cabaretduo Yentl en De Boer, samen hebben ze een dochter van vier. Van Kalmthout is zeven jaar samen met zijn vriendin. Eenzijdig ouderschap kan een vriendschap veranderen, maar daarvan is bij deze twee geen sprake. Yannick: “Het enige wat is veranderd, is dat er nu meer gepland moet worden. Een repetitie kan niet meer even twee uur uitlopen, dat werk. Maar ik heb zelf helemaal geen ambitie om in onze voorstellingen iets over kinderen te zeggen. Ík vind vader zijn het allermooiste in de wereld, maar dat boeit verder niemand. Alles wat erover te zeggen is… Nou ja, dat zijn toch wel de meest platgetrapte paden. Het past ook niet bij wat Tom en ik grappig vinden.” Tom: “En ik weet niet hoe het voelt, een kind hebben, dus ik sla er sowieso niet op aan. Dus dan wordt ’t lastig. En ik vind Yannick helemaal niet veranderd. Hij heeft iets heel groots en belangrijks erbij gekregen in het leven, maar dat maakt wat wij samen doen niet minder belangrijk. Zolang we dat allebei zo voelen en er heel veel geld mee verdienen, is er geen probleem.” Yannick: “Héél veel geld.” Tom: “En verder kijken we niet té ver vooruit. Hoewel we misschien wel ooit nog een musical willen maken.”

Hoge verwachtingen
De recensies van wat ze tot nu toe hebben gemaakt – twee cabaretvoorstellingen, een film, tv-series – zijn onveranderd lyrisch en iedereen wil met de twee jongens achterin de bus samenwerken. En ook al lijkt het of alles wat ze aanraken verandert in goud, natúúrlijk zorgt dat voor druk. Tom: “Vooropgesteld hebben we zelf geen zin om anderhalf jaar te toeren met een programma dat we zelf maar matig vinden, dus we zijn pas tevreden als Schau het allerbeste is wat we kunnen. We merken daarbij ook dat deze show iets anders is dan de eerste twee. De scènes zijn wat langer, het is íéts volwassener. Minder hap-snap. Denk ik hoor, weet ik veel. Jezus wat is dit moeilijk.” Yannick: “Wij vinden het altijd heel moeilijk om iets te vertellen over onze nieuwe voorstelling, omdat we het daarín al vertellen, snap je? We werken er tyfushard aan, hebben heel erg nagedacht over wat we willen vertellen aan het publiek, zo van: dit is wat we maken en leuk vinden. Maar het dan uitleggen? Dan veranderen we opeens in twee heel onhandige gasten.” Diepe zucht van Yannick, getergde blik van Tom. “Kom nou maar gewoon kijken.”

Door: Carolien Spaans